Zasadniczą część księgi Barucha zajmuje kwestia nawrócenia . W liturgii Wielkiej Soboty śpiewamy o „koniecznym grzechu Adama”, to właśnie w tekstach z czasów niewoli i pierwszego upadku Świątyni znajdujemy zapowiedź tej pięknej modlitwy. Na słowa proroka możemy patrzyć, jak na opis grzechów Izraela i surowej kary Wszechmocnego (bo tym niewątpliwie są).  Ale jeżeli się na tym zatrzymamy, to przegapimy wspaniałe słowa o nieustannym przymierzu (Ba 2, 34-35):

„Sprowadzę ich do ziemi, którą poprzysiągłem ich ojcom: Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi. Będą panować nad nią, rozmnożę ich, nie będą w małej liczbie. Zawrę z nimi przymierze wieczne, Ja będę Bogiem ich, a oni będą ludem moim. Nie usunę więcej ludu mego, Izraela, z ziemi, którą im dałem.”

„Jezus z Nazaretu” to chyba najważniejsza książka Josepha Ratzingera. On sam nazywa ją „owocem mojej długiej wewnętrznej drogi.” Wyznaje: „Chciałem podjąć się próby ukazania Jezusa Ewangelii, jako autentycznego Jezusa, jako „Jezusa historycznego” we właściwym znaczeniu tego określenia. Jestem przekonany i żywię nadzieję, że także Czytelnik będzie mógł zauważyć, iż postać ta jest bardziej logiczna i – również z historycznego punktu widzenia – o wiele bardziej zrozumiała niż rekonstrukcje, z którymi mieliśmy do czynienia w ostatnich dziesięcioleciach.”. O książce Josepha Ratzingera – Benedykta XVI „Jezus z Nazaretu, od wjazdu do Jerozolimy do Zmartwychwstania” – pisze Maria Patynowska.