Święty Paweł – jedna z największych postaci chrześcijaństwa: Apostoł Narodów, podróżnik, misjonarz, uczony w Piśmie i apologeta, człowiek dzięki któremu Dobra Nowina rozeszła się na cały świat. Odkąd pojawił się na arenie dziejów niezmiennie wzbudza zainteresowanie – pisze Joanna Skrzypnik.

Recenzję tej książki rozpocznę od krótkiej prezentacji „literackiego oblicza” jej wybitnego autora – kardynała Gianfranco Ravasiego . Jest on niezwykle płodnym pisarzem, przede wszystkim książek z dziedziny duchowości. Należy do najbardziej znanych popularyzatorów Biblii na świecie, m.in. wydaje komentarze do różnych ksiąg biblijnych. Przy tym, co nie często się zdarza, potrafi mówić i pisać językiem trafiającym do wszystkich. Jest to człowiek o niezwykle szerokich horyzontach i głębokiej znajomości współczesnej kultury. Posiada rzadką umiejętność nawiązywania dialogu również z ludźmi stojącymi z dala od Kościoła – pisze Joanna Skrzypnik.

W Kościele pierwszych wieków były osoby, które broniły chrześcijaństwa przed herezjami i wypaczeniami. Nazywano ich apologetami. Wśród nich było wielu ojców Kościoła pierwszych wieków, jak np.: św. Augustyn. Najlepszymi apologetami byli ci, którzy niegdyś sami tkwili w doktrynalnych błędach, a następnie zostali przekonani do prawdy głoszonej przez Kościół. Tacy bardzo dobrze znali błędy i potrafili je wykazać. Dziś potrzebujemy apologetów nie mniej niż przed wiekami, dlatego z prawdziwą radością powitałam książkę Marka Piotrowskiego „Dlaczego Ufam Kościołowi” – pisze Maria Patynowska.

Z Markiem Piotrowskim, autorem książki „Dlaczego ufam Kościołowi” rozmawia Maria Patynowska.

Każde duchowe odczytanie Słowa Bożego musi dotykać serca, gdyż tylko w ten sposób człowiek może odnaleźć prawdziwą relację z Bogiem. Książka  Bartoli Fabio „ Wyjdź, ludu mój, z Babilonu. Dobra Nowina Apokalipsy: opór i radość.”  jest takim właśnie zaproszeniem. Przyjmuje formę przewodnika, dzięki któremu możemy doświadczyć istoty Apokalips św. Jana we własnym życiu. To doświadczenie jest drogą do wewnętrznej wolności – pisze Maria Patynowska.

Zapominamy, że duchowość chrześcijańska ma do zaoferowania ogromne bogactwo życiodajnej tradycji monastycznej, której korzenie sięgają III i IV wieku. Tradycja ta, choć skrępowana myślą scholastyczną, cały czas jest źródłem siły. Jedną z dróg, która pozwala zaczerpnąć energię z tego źródła, jest modlitwa głębi, o której pisze ojciec Basil Pennington OCSO w książce „Modlitwa prowadząca do środka”.[i] – pisze Artur Żak.

Ile w religii jest Boga, a ile pozorów, sztandarów, powierzchowności? Religia, która nie uzdrawia, która nie wierzy, że może zmienić na lepsze ludzi i świat, jest tylko fasadą, zza której wyziera przerażająca pustka i nijakość. Kiedy sami zatrzymujemy się na takim etapie religijności, stajemy się zgorzkniali, sfrustrowani i pełni lęków. Dlatego dziś będzie o tym, jak ruszyć świat skuteczniej niż 500 lat temu zrobił to Kopernik. Oczywiście, nie będziemy ruszać go na melodię Międzynarodówki: „ruszymy z posad bryłę świata, dziś niczym, jutro wszystkim my!”. Nie będziemy też kopać go w tyłek i obrażać się na niego, że jest taki zły i co tam sobie Czytelnik życzy. Spróbujemy ruszyć go medytacją – pisze Artur Żak