Błogosławiony ksiądz Pino Puglisi „kiedy zginął w dniu swych urodzin, uwieńczył swoje zwycięstwo uśmiechem, tym uśmiechem, który nie dawał spać w nocy zabójcy. Zabójca powiedział: ‘W tym uśmiechu było jakieś światło’” – mówi papież Franciszek. Bohater książki, ksiądz Puglisi jest współczesnym męczennikiem zamordowanym przez mafię. Warto przyjrzeć się jego osobie, tym bardziej, że W Polsce nie jest on postacią powszechnie znaną – pisze Maria Patynowska.

Książka „Depresja. Próba duchowa?” jest zaproszeniem do spojrzenia na depresję, nie tyle jako na chorobę, ale bardziej jako na bolesną drogę, czy też na próbę duchową, dzięki której możemy stanąć w prawdzie o sobie i Bogu. „Autentyczne chrześcijańskie życie duchowe nie może być pozbawione okresów kryzysowych.” Ważne jednak, abyśmy znaleźli na naszej drodze doświadczoną osobę, która pomoże nam zrozumieć, z czym się zmagamy i jak wzrastać w Bogu pomimo otaczających nas ciemności – pisze Artur Żak.

Bardzo często jest tak, że ludzie których dziś czcimy jako wielkich świętych, za życia byli niezrozumiani. Działo się tak już od wczesnego chrześcijaństwa. Można zaryzykować tezę, że święci niejako wyprzedzali czasy, w których żyli. Swoim postępowaniem łamali pewne schematy i konwenanse. Doświadczali przez to często niezrozumienia także ze strony Kościoła. Wystarczy w tym miejscu przywołać choćby postać św. Siostry Faustyny.

Książka Nicolasa Diata traktuje o śmierci i o umieraniu. Wielu może ona zaszokować, gdyż uwypukla to, co współczesny materialistyczny świat skrzętnie próbuje zamaskować i wyeliminować z przestrzeni życia publicznego. O książce Nicolasa Diat „Czas umierania” – pisze Maria Patynowska.

Dlaczego tytuł „Picie w zachwycie”? Przeczytałem całą książkę szukając tytułowego „zachwytu”, ale zamiast niego zobaczyłem jedynie upodlenie i ból. Z bezradnością autor wyznaje: „Ten, kogo alkohol złamał raz, nie potrafi już kontrolować picia.” A jednak nie ma takiej beznadziei, z której Bóg nie może wyciągnąć człowieka. Nie ma takiej porażki, której Bóg nie może przemienić w zwycięstwo. O książce Pawła Cywnary „Picie w zachwycie” – pisze Artur Żak

Podczas świątecznej przerwy przyszła wreszcie pora, aby „Nadszedł poranek” i mam tu na myśli książkę Ibrahima Alsabagha. Opisuje w niej trud odbudowy syryjskiego miasta Aleppo, zniszczonego w przeszło 70% w czasie działań wojennych. Przyznaję się bez bicia, że ta lektura dosyć długo zalegała na mojej półce… Zrażał mnie sam temat, a poza tym reportaże nie należą do moich ulubionych gatunków literackich. Dlatego też zająłem się innymi książkami, ale w końcu przełamałem się i stawiłem czoła temu wyzwaniu! Przyznaję, że jestem zaskoczony, ponieważ historia „Nadchodzącego poranka” dosłownie mnie wciągnęła. Nie bez znaczenia pozostaje tutaj język, którym posługuje się autor (a może to kwestia tłumaczenia?) – zwięzły i prosty. Ibrahim Alsabagh przekazuje nam wiele szczegółów, ale robi to w taki sposób, aby nie przytłoczyć czytelnika. O książce Ibrahima Alsbagh „Nadchodzi poranek. Aleppo, Syria. Naprawić dom, uleczyć serce” – pisze Przemysław Sobolewski. 

Ta książka miała być tylko reportażem, a stała się drogą do wiary dla autorki. Tak wielkie wrażenie zrobiła na niej odwaga i wiara mieszkańców Afryki!  Tytuł książki „Kalifat albo śmierć” to hasło, w imię którego morduje chrześcijan organizacja „Boko Haram”.  Słyszymy o niej czasem w telewizyjnych wiadomościach, ale dopiero ten reportaż uświadamia nam, z czym mamy do czynienia i zaczynamy rozumieć, jak wielkim darem Bożym jest, że mieszkamy w kraju, w którym można wyznawać wiarę w Jezusa i nie grozi za to śmierć. W Nigerii bycie chrześcijaninem to prawdziwe bohaterstwo, zupełnie jak za czasów pierwszych chrześcijan. O książce Marhjon van Dalen „Kalifat albo śmierć” – pisze Maria Patynowska.

Ta książka nie bez powodu zakończona jest słowami Ojca Świętego Jana Pawła II, które podsumowują sens ofiary męczenników: „Nie umarli w imię jakiejś ideologii, ale dobrowolnie ofiarowali swoje życie za Kogoś, kto pierwszy umarł za nich. W ten sposób oddali Chrystusowi dar, który od Niego otrzymali”. O książce Grzegorza Kucharczyka „Chrystofobia. 500 lat nienawiści do Chrystusa i Kościoła” – pisze Maria Patynowska.

Ksiądz Kaczkowski mówił o sobie, że jest „onkocelebrytą”. To dowcipne określenie pokazywało dystans, jaki miał wobec swojego wizerunku medialnego ukształtowanego przez nieuleczalną chorobę. Czy jest to pełen obraz księdza Kaczkowskiego? O książce Katarzyny Szkarpetowskiej „Jego portret. Opowieść o ks. Janie Kaczkowskim”- pisze Maria Patynowska.

Kochany, a jednak zdradzony i oszukany, sprzedany w niewolę, człowiek – przedmiot. Tak zaczyna się historia o Józefie, synu Jakuba, prawnuku Abrahama. A jednak ta historia powtarza się nieustannie, kiedy zdradzają nas najbliżsi, kiedy zamiast miłości i wsparcia doświadczamy zawiści i bólu. Ta historia powtarza się, gdy nasza samotność zamienia się w więzienie, kiedy zamiast wybaczenia nasze serce mrozi odrzucenie. O książce ks. Waldemara Grzyba „Długa szata z rękawami” – pisze Artur Żak.