„Jedno dzieciątko i zmienia bieg wszystkiego” (s.370). Z tym stwierdzeniem trudno dyskutować, gdyż każdy, kto zostaje rodzicem na własnej skórze doświadcza jego prawdziwości. Jedno pytanie nie daje mi spokoju, odkąd przeczytałam książkę Emilii Litwinko „Cuda są możliwe”: Czy my rodzice jesteśmy zdolni w pełni zaakceptować nasze dzieci takimi jakie są czy może akceptujemy jedynie nasze o nich wyobrażenia? Na pewno wszystko jest prostsze, kiedy dziecko jest perfekcyjne: piękne, zdrowe, inteligentne i jeszcze utalentowane i grzeczne na dokładkę. A co jeśli daleko mu do wymarzonego ideału? Czy w takiej sytuacji też stać nas na pełną akceptację? – pisze Joanna Skrzypnik.

Trudna pandemiczna rzeczywistość niespodziewanie pogrążyła ludzkość w strachu i panice. Niepokój o zdrowie swoje i najbliższych oraz lęk przed przyszłością nie omijają nikogo. Świat stanął w miejscu, poszczególne państwa pozamykały swoje granice, ludzie utracili pracę i środki do życia. Wielu choruje, wielu umiera. Jest o tyle trudniej, że przyszło nam mierzyć się z zupełnie nową jakością, z którą nie łączy nas żadne wcześniejsze doświadczenie. Stąd taka dezorientacja, stąd takie zagubienie. O książce „Wszystko zawierzam Panu. Ksiądz Dolindo na trudne czasy” – pisze Joanna Skrzypnik.

Ona: porządna, skromna i mocno, a dla niektórych przesadnie, religijna. On: imprezowicz, bezwzględny łamacz kobiecych serc i na domiar wszystkiego ateista. Czy takie skrajności mają szansę na porozumienie? No cóż, los dość często bywa przewrotny, a miłość ślepa…  O książce Małgorzaty Lis „Przebaczam ci” – pisze Joanna Skrzypnik.

Zasadniczą część księgi Barucha zajmuje kwestia nawrócenia . W liturgii Wielkiej Soboty śpiewamy o „koniecznym grzechu Adama”, to właśnie w tekstach z czasów niewoli i pierwszego upadku Świątyni znajdujemy zapowiedź tej pięknej modlitwy. Na słowa proroka możemy patrzyć, jak na opis grzechów Izraela i surowej kary Wszechmocnego (bo tym niewątpliwie są).  Ale jeżeli się na tym zatrzymamy, to przegapimy wspaniałe słowa o nieustannym przymierzu (Ba 2, 34-35):

„Sprowadzę ich do ziemi, którą poprzysiągłem ich ojcom: Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi. Będą panować nad nią, rozmnożę ich, nie będą w małej liczbie. Zawrę z nimi przymierze wieczne, Ja będę Bogiem ich, a oni będą ludem moim. Nie usunę więcej ludu mego, Izraela, z ziemi, którą im dałem.”

Tak jak autor Księgi Barucha i jemu współcześni – stajemy wobec niedostępnego  Przybytku. Nieważne czy spalonego czy tylko zamkniętego. Tu nie chodzi o stan fizyczny, ale o fakt ustania publicznego kultu. Jak mamy sobie z tym radzić? Czy naprawdę jesteśmy skazani na postępującą „prywatyzację”, na „deliturgizację” Kościoła, wiary i życia duchowego? – pisze Juliusz Gałkowski.

Błogosławiony ksiądz Pino Puglisi „kiedy zginął w dniu swych urodzin, uwieńczył swoje zwycięstwo uśmiechem, tym uśmiechem, który nie dawał spać w nocy zabójcy. Zabójca powiedział: ‘W tym uśmiechu było jakieś światło’” – mówi papież Franciszek. Bohater książki, ksiądz Puglisi jest współczesnym męczennikiem zamordowanym przez mafię. Warto przyjrzeć się jego osobie, tym bardziej, że W Polsce nie jest on postacią powszechnie znaną – pisze Maria Patynowska.

Książka „Depresja. Próba duchowa?” jest zaproszeniem do spojrzenia na depresję, nie tyle jako na chorobę, ale bardziej jako na bolesną drogę, czy też na próbę duchową, dzięki której możemy stanąć w prawdzie o sobie i Bogu. „Autentyczne chrześcijańskie życie duchowe nie może być pozbawione okresów kryzysowych.” Ważne jednak, abyśmy znaleźli na naszej drodze doświadczoną osobę, która pomoże nam zrozumieć, z czym się zmagamy i jak wzrastać w Bogu pomimo otaczających nas ciemności – pisze Artur Żak.

Bardzo często jest tak, że ludzie których dziś czcimy jako wielkich świętych, za życia byli niezrozumiani. Działo się tak już od wczesnego chrześcijaństwa. Można zaryzykować tezę, że święci niejako wyprzedzali czasy, w których żyli. Swoim postępowaniem łamali pewne schematy i konwenanse. Doświadczali przez to często niezrozumienia także ze strony Kościoła. Wystarczy w tym miejscu przywołać choćby postać św. Siostry Faustyny.

Książka Nicolasa Diata traktuje o śmierci i o umieraniu. Wielu może ona zaszokować, gdyż uwypukla to, co współczesny materialistyczny świat skrzętnie próbuje zamaskować i wyeliminować z przestrzeni życia publicznego. O książce Nicolasa Diat „Czas umierania” – pisze Maria Patynowska.

Dlaczego tytuł „Picie w zachwycie”? Przeczytałem całą książkę szukając tytułowego „zachwytu”, ale zamiast niego zobaczyłem jedynie upodlenie i ból. Z bezradnością autor wyznaje: „Ten, kogo alkohol złamał raz, nie potrafi już kontrolować picia.” A jednak nie ma takiej beznadziei, z której Bóg nie może wyciągnąć człowieka. Nie ma takiej porażki, której Bóg nie może przemienić w zwycięstwo. O książce Pawła Cywnary „Picie w zachwycie” – pisze Artur Żak