„Jedno dzieciątko i zmienia bieg wszystkiego” (s.370). Z tym stwierdzeniem trudno dyskutować, gdyż każdy, kto zostaje rodzicem na własnej skórze doświadcza jego prawdziwości. Jedno pytanie nie daje mi spokoju, odkąd przeczytałam książkę Emilii Litwinko „Cuda są możliwe”: Czy my rodzice jesteśmy zdolni w pełni zaakceptować nasze dzieci takimi jakie są czy może akceptujemy jedynie nasze o nich wyobrażenia? Na pewno wszystko jest prostsze, kiedy dziecko jest perfekcyjne: piękne, zdrowe, inteligentne i jeszcze utalentowane i grzeczne na dokładkę. A co jeśli daleko mu do wymarzonego ideału? Czy w takiej sytuacji też stać nas na pełną akceptację? – pisze Joanna Skrzypnik.

Czy można napisać coś nowego i odkrywczego na temat tego rodzeństwa? Przez wieki rozmaici pisarze interpretowali spotkania Jezusa z Marią, Martą i Łazarzem. Maria była wzorem kontemplacji, a Marta niedobrą siostrą. Łazarz wiadomo, umarł i został wskrzeszony przez Jezusa. Czy można odczytać na nowo tę historię, nie powtarzając starych komunałów? Wydaje się to bardzo trudne, jeśli nie niemożliwe. A jednak… O książce ks. Krzysztofa Wonsa „Przyjaciele Jezusa. Lectio divina z Marią, Martą i Łazarzem” – pisze Aneta Kania.

Książkę otwierają znamienne słowa biskupa Andrzeja Siemieniewskiego: „Kiedy skończysz czytać książkę „Serce Dawida” będziesz pewny: to książka o sercu każdego chrześcijanina, także o Twoim (…) Z łatwością rozpoznasz swoje własne słabości i grzechy w losach Dawida, pasterza i króla Izraela. Równocześnie odkryjesz, że do Ciebie skierowana jest Boża obietnica: „wystarczy ci mojej łaski””. O książce Macieja Wolskiego „Serce Dawida. O pasterzu, który dał się pokochać Bogu” – pisze Maria Patynowska.

Czym jest spojrzenie Boga? Czy jest w nim potępienie czy miłość? Czy kulimy się ze strachu czując na sobie Jego wzrok, czy raczej podnosimy radośnie głowę w Jego błogosławieństwie? Obawiam się, że postawa strachu przeważa. Pamiętam lekcje religii w połowie lat osiemdziesiątych, kiedy ksiądz grożąc palcem powtarzał: „Bóg wszystko widzi i jeśli nie będziecie grzeczni, to będzie się na was gniewał!” Ojciec Andrzej Zając OFM w książce „Lubię, jak na mnie patrzysz” podejmuje próbę zrozumienia istoty Bożego spojrzenia i przypomina, że tak jak patrzę na człowieka, tak patrzę na Boga – pisze Artur Żak.

Zgodnie z ideałem epoki marzenie młodego Franciszka Bernardone podobne było do marzeń większości chłopców w jego wieku. A kiedy już się spełniło i z dumą przywdział rycerską zbroję, rychło okazało się, że wojaczka nie jest dla niego. „Przyszła świadomość tego, że wojna i przemoc kpią z Ewangelii Jezusa i że uczestnicząc w bitwie, niczego nie sposób udowodnić” (s. 243). Zrozumiał, że naginanie woli Bożej do swojego marzenia o wielkości  do niczego dobrego doprowadzić nie może. O książce Murray Bodo OFM, „Franciszek z Asyżu. Podróż i Marzenie” – pisze Joanna Skrzypnik.

Sen jest zupełnie naturalnym, fizjologicznym stanem organizmu i co do tego nikt raczej wątpliwości nie ma. Inaczej rzecz się ma z marzeniami sennymi. One od zarania dziejów odbierane były przez człowieka jako coś tajemniczego i w związku z tym wzbudzającego wielkie zaciekawienie i generującego bardzo różne emocje. O książce „Rozeznawanie snów” wydanej w ramach Biblioteki Miesięcznika Egzorcysta – pisze Joanna Skrzypnik.

Debiutancka powieść Sylwi Kubik zaprasza czytelnika do pełnej uroku powiślańskiej wsi. Kunszt językowy autorki, nota bene z zawodu polonistki, oraz jej bardzo realistyczne opisy przyjaznej wiejskiej okolicy urzekły mnie już od pierwszych stronic, sprawiając, że pod niebem Brzozówki poczułam się jak u siebie w domu. Dookoła pachniało naturą i jeszcze czymś takim nieokreślonym i swojskim, czego mieszkańcy miasta już nie znają. „Ci, którzy tu mieszkają to prawdziwi szczęściarze” – pomyślałam i nie mogłam doczekać się chwili, kiedy ich poznam. Z prawdziwą przyjemnością odwracałam kolejne kartki. O książce Sylwii Kubik „Pod naszym niebem” – pisze Joanna Skrzypnik.

Kiedy po raz pierwszy ujrzałam tę książkę, poczułam się lekko zdezorientowana. Z okładki patrzyła mi prosto w oczy ładna młoda kobieta o typie urody raczej współczesnym. I właściwie nie byłoby w tym niczego dziwnego, bo przecież z okładek książek często ktoś na nas spogląda, gdyby nie tytuł: MARYJA. Tak, tak, nie Maria, tylko właśnie Maryja. O książce Antonio Bello „Maryja. Kobieta naszych czasów” – pisze Joanna Skrzypnik.

„Bóg ciągle wychodzi w kierunku poszukującego szczęścia człowieka. On jako pierwszy nawiązuje relację z osobą ludzką i pragnie jej wolnej odpowiedzi. Posługuje się wieloma różnymi kanałami komunikacji, które bardzo często dla ludzi są zagadkowe, niezrozumiałe, czy nawet dziwne, pomimo że Wszechmogący dostosowuje się do możliwości ludzkiego poznania. Z czego to wynika? Niestety, z coraz bardziej zatruwanego serca człowieka. Czym? Materializmem zamkniętym na relację z Bogiem.”

Książka „Depresja. Próba duchowa?” jest zaproszeniem do spojrzenia na depresję, nie tyle jako na chorobę, ale bardziej jako na bolesną drogę, czy też na próbę duchową, dzięki której możemy stanąć w prawdzie o sobie i Bogu. „Autentyczne chrześcijańskie życie duchowe nie może być pozbawione okresów kryzysowych.” Ważne jednak, abyśmy znaleźli na naszej drodze doświadczoną osobę, która pomoże nam zrozumieć, z czym się zmagamy i jak wzrastać w Bogu pomimo otaczających nas ciemności – pisze Artur Żak.