„Bóg ciągle wychodzi w kierunku poszukującego szczęścia człowieka. On jako pierwszy nawiązuje relację z osobą ludzką i pragnie jej wolnej odpowiedzi. Posługuje się wieloma różnymi kanałami komunikacji, które bardzo często dla ludzi są zagadkowe, niezrozumiałe, czy nawet dziwne, pomimo że Wszechmogący dostosowuje się do możliwości ludzkiego poznania. Z czego to wynika? Niestety, z coraz bardziej zatruwanego serca człowieka. Czym? Materializmem zamkniętym na relację z Bogiem.”

Książka „Depresja. Próba duchowa?” jest zaproszeniem do spojrzenia na depresję, nie tyle jako na chorobę, ale bardziej jako na bolesną drogę, czy też na próbę duchową, dzięki której możemy stanąć w prawdzie o sobie i Bogu. „Autentyczne chrześcijańskie życie duchowe nie może być pozbawione okresów kryzysowych.” Ważne jednak, abyśmy znaleźli na naszej drodze doświadczoną osobę, która pomoże nam zrozumieć, z czym się zmagamy i jak wzrastać w Bogu pomimo otaczających nas ciemności – pisze Artur Żak.

„Sztuka religijna, chociaż zgaszona, chociaż zamarła, może się odrodzić”. Moim zdaniem w tym zdaniu kryje się przesłanie książki Jorisa-Karla Huysmansa „Oblat”. Autor był w pewnym sensie prorokiem, gdyż już sto lat temu przewidział kryzys, którego dziś doświadczamy i opracował plan ratunkowy – benedyktyńską „oblatuję”. W prezentowanej książce Huysmans z benedyktyńską cierpliwością wyjaśnia to zagadnienie oraz tłumaczy dlaczego warto po ten ratunek sięgać – pisze Maria Patynowska.

„Krople balsamu i iskry miłości” są serią wydawniczą, która zebrała i posegregowała myśli księdza Dolindo Rotuolo. Do tej pory ukazały się następujące pozycje: „Jezus do serca kapłana”, „Jezus do serca siostry”, „Jezus do serca rodziny”. Wszystkie je łączy mały format i treść pisana prosto od serca. Wyboru tekstów dokonały „córki duchowe ks. Dolindo”, które są spadkobierczyniami jego dzieła i pozostają w kontakcie z Wydawnictwem Sióstr Loretanek – pisze Maria Patynowska.

Wszyscy chodzący do kościoła słuchają w swoim życiu tysięcy kazań. Są one bardzo różne, w większości bardzo zwyczajne, czasem jednak wywołują kontrowersje i bardzo mocno „dotykają” słuchaczy. Ważne jest jednak, aby skłaniały nas one do refleksji nad swoim życiem i postępowaniem. Ludzie wierzący nieustannie powinni bowiem poddawać się osądowi Słowa Bożego i korygować swoje życie w tych obszarach, w których nie jest ono z nim zgodne. Stąd zachęta do regularnej lektury Pisma Świętego, ale także literatury religijnej. Dzięki niej bowiem możemy zatrzymać się na chwilę w codzienności i zastanowić nad samym sobą. Właśnie tak – nie nad innymi, nad sąsiadami czy znajomymi, ale nad samym sobą.🥀🤔🥀

Ta piękna, oparta na Słowie Bożym książka daje nam przydatne w życiu porady, jak strzec swego serca, aby w wolności od lęków mogło wychwalać Pana Jezusa. O książce Danuty Kamińskiej „Strzeż swego serca. Jak znaleźć pokój w niespokojnym świecie” – pisze Maria Patynowska.

Nieco ponad 2 lata temu przeczytałem krótką książeczkę „Módl się i pracuj. Nie bądź smutny” o. Leona Knabita OSB. I choć ze względu na jej skromną objętość moje odczucia były mieszane, polubiłem tego interesującego oraz żywotnego (90 – letniego!) duchownego. Moja sympatia jeszcze wzrosła, kiedy w maju 2019 r. uczestniczyłem w sprawowanej przez niego Mszy św. w tynieckim opactwie Benedyktynów. Całkiem nieźle, prawda? O książce ojca Leona Knabita OSB „„…Aż po krańce ziemi” – pisze Przemysław Sobolewski.

Ksiądz Kaczkowski mówił o sobie, że jest „onkocelebrytą”. To dowcipne określenie pokazywało dystans, jaki miał wobec swojego wizerunku medialnego ukształtowanego przez nieuleczalną chorobę. Czy jest to pełen obraz księdza Kaczkowskiego? O książce Katarzyny Szkarpetowskiej „Jego portret. Opowieść o ks. Janie Kaczkowskim”- pisze Maria Patynowska.

Czy pragnę zjednoczenia z Bogiem całego mego życia i istnienia? Czy wiem o tym, że Pan Bóg mnie do tego stworzył i powołał, że to jest możliwe? Ale na czym to zjednoczenie polega, czym jest? Na jakiej drodze się urzeczywistnia?

„Jeśli ktoś, zamiast rozwijać siebie i te dary, które Bóg w nim złożył, kopiuje innych, to nie będzie szczęśliwy, nie poczuje satysfakcji, pozostanie „głodny”. Pojawi się poczucie jakiegoś braku i niespełnienia. Dlatego tak ważne jest, aby odkrywać swoje powołanie, bo w ten sposób poznajemy, co jest naszą życiową misją i pasją. Pan Bóg nie czyni bubli, tylko arcydzieła, więc naprawdę każdy z nas jest jedyny i niepowtarzalny. Z tego powodu to jest takie pasjonujące i inspirujące”.