„Wyjście ze strefy komfortu wiąże się z konkretnymi krokami, które trzeba podjąć, a które są opisane na kartach Pisma Świętego. Pierwszym krokiem jest samo ‘wezwanie rozsądku’, oraz ‘donośne przywołanie roztropności’ abyśmy się stali ludźmi bogobojnymi. Kiedy już podejmiemy decyzję, by nasze życie przeniknął Bóg i podejmiemy głęboką pokutę, wówczas na horyzoncie pojawi się kolejny priorytet. Szczęście człowieka polega na kontemplowaniu Boga”. Tak naszą drogę do Nieokiełznanego Boga opisuje współczesny niemiecki teolog katolicki Johannes Hartl. I dalej kontynuuje, że „kolejny krok osobistego exodusu to zwrócenie się ku Bogu w modlitwie. Proś o roztropność, wejdź w dialog z Bogiem.” O książce Johannesa Hartla „Bóg nieokiełznany. Jak opuścić strefę duchowego komfortu” – pisze Maria Patynowska.

Dziko żyjące stworzenia, aby przeżyć, muszą na siebie polować. Ale dlaczego zdarza się to pośród ludzi, którzy pożywienia mają aż nadto? Kiedy na człowieka poluje człowiek, prawie zawsze powodem jest oślepiająca żądza posiadania. Chorobliwa obsesja sławy, pieniędzy czy władzy potrafi doszczętnie człowieka odczłowieczyć i odrzeć z wszelkich wartości. Liczy się tylko osiągnięcie, choćby po trupach, zamierzonego celu. Czyż nie jest to bezwzględność w czystej postaci? Oczywiście, że jest, ale, o zgrozo, pośród ludzi zdarzają  się zwyrodnialcy jeszcze bardziej przerażający –  tacy, którzy w gnębieniu drugiego człowieka nie mają żadnego konkretnego interesu, lecz czynią to wyłącznie dla własnej przyjemności. Ci są najniebezpieczniejsi – pisze Joanna Skrzypnik.

Są tematy, które dzielą wierzących. Przykładem jest kwestia klauzuli sumienia, chociażby w kontekście aborcji  czy kary śmierci.  Innym problemem jest kwestia kryzysu migracyjnego i naszej – chrześcijańskiej – postawy wobec ludzi napływających do Europy. O książce  Ignacego Dudkiewicza i ks. prof. Andrzeja Szostka „Uczestniczyć w losie Drugiego. Rozmowy o etyce, Kościele i świecie”  – pisze Juliusz Gałkowski.

Gdybym miał zabrać ze sobą na bezludną wyspę tylko jedną księgę Starego Testamentu, byłaby to Księga Koheleta. Nie jestem w stanie policzyć, ile razy już ją czytałem. Kohelet stał się moim przyjacielem i mentorem. Jest zawsze przy mnie, gdy moją życiową ścieżkę zasnuwa mgła. Gdy plątam swoje życie nieprzemyślanymi decyzjami. To on również sprawia, że wciąż na nowo szukam odpowiedzi na pytania o sens życia i dziś o jednym z tych pytań, chciałbym wam opowiedzieć – pisze Artur Żak.

Chaotyczny i zda się pędzący na oślep świat. Codzienność, która nierzadko robi nam śmietnik z głowy. I jak tu nie popaść w duchową pustkę? Jak nie zagubić tego, co w życiu najważniejsze? Warto przystanąć i rozejrzeć się dookoła, zrewidować nasze relacje ze światem, z drugim człowiekiem, a nade wszystko z samym sobą. Oczywiście można zrobić to samodzielnie, tak trochę po omacku, ale nic nie zastąpi sprawdzonego przewodnika, który wskaże drogę. Dlatego „[…] trzeba sobie znaleźć mistrza, uchwycić go za rękę, iść parę kroków, a potem spróbować samemu” (s. 133). – pisze Joanna Skrzypnik.