Aby w milczeniu Boga odnaleźć Boga, trzeba mieć wiarę tak nieskalaną jak dziecko, albo tak heroiczną, jak Hiob. Wszystko „pomiędzy”  w milczeniu Boga odkrywa trwogę i nicość własnej egzystencji. Kiedy Bóg milczy,  walą się wszystkie zmurszałe fundamenty. Każda szczelina zamienia się w przepaść, a każdy kamyczek przygniata ciężarem beznadziejności.   Książka Shusaku Endo  „Milczenie” zmusza do zastanowienia się, czy moja wiara jest dostatecznie silna, aby znieść milczenie Boga – pisze Artur Żak.

Na okładce widzimy fragment reprodukcji XIX-wiecznego obrazu przedstawiającego kobietę ubraną w szarą suknię. Bardzo trafny motyw okładki, ponieważ książka pokazuje profile, tak zwanych, „szarych sióstr”. Tak nazywano w języku potocznym założycielki zakonu, którego początki opisuje powieść. „Szare siostry” to w istocie przyjaciółki błogosławionej Maria Luizy Merkert (ur. 21 września 1817 w Nysie, zm. 14 listopada 1872 w Nysie) – niemieckiej zakonnicy, założycielki Zgromadzenia Sióstr św. Elżbiety (elżbietanek) – pisze Maria Patynowska.

Żyjemy w czasach, w których młodość staje się wyznacznikiem naszej wartości w świecie, a wszelkie media i kampanie reklamowe wszędzie ją gloryfikują. Nagminnie pozujemy na wiecznie młodych, opiewając tym samym naszą niedojrzałość. Jakże często rodzice starają się upodobnić do własnych dzieci, dojrzałe kobiety pozują na nastolatki! Śmieszne? Tak. Dodałabym, że wręcz groteskowe, a poprzez to jest tragiczne. Taki stan rzeczy sprawia, że coraz mniejszym szacunkiem darzymy ludzi starszych, zapominając o ich mądrości wynikającej chociażby z doświadczenia, którego młodzi zwyczajnie mieć nie mogą. Również śmierć nie wpisuje się w ten model życia, udajemy więc, że jej nie ma, spychamy poza nawias. Wolimy żyć w zakłamaniu, zamiast spojrzeć prawdzie w oczy – pisze Joanna Skrzypnik.

Co czuli mieszkańcy Imperium Rzymskiego na wieść, że ich Rzym został złupiony przez barbarzyńców? Myślę, że, przede wszystkim, strach. Ich świat – wydawałoby się, tak przewidywalny i nienaruszalny – zatrząsł się i poczuli, że nie ma żadnej pewności. Rzym upada każdego dnia – mówi Jerome Ferrari, w swojej genialnej książce „Kazanie o upadku Rzymu” . Upada wraz z rozsypującymi się złudzeniami i przekonaniami każdego z nas – pisze Artur Żak.

Rozmydlanie kwestii początku i końca świata, jakie kreuje dla czytelnika Don Brown w swojej powieści „Początek” dając różnorakie, ale zawsze błędne, bo nie wskazujące na Boga odpowiedzi, jest niebezpieczne. Odbiera ludziom ukierunkowanie ich życia, zatem wszelkiej ich codziennej czynności. Po przeczytaniu książek Dona Browna, skąd mam wiedzieć czy cokolwiek ma sens, co dzisiaj mam zrobić, skoro nie można stwierdzić skąd się bierze początek i ku czemu zmierza koniec? – zastanawia się Maria Patynowska.

W życiu każdego człowieka bywają takie przełomowe chwile – smutne lub radosne – które zupełnie go zmieniają. Niezależnie od tego czym są spowodowane, to najczęściej doprowadzają do zupełnego przewartościowania dotychczasowej egzystencji. Książka Pauli D’Arcy „Listy do Sary” pozwala zrozumieć, że: „Kiedy dosięgamy jakiegoś kresu, stajemy się częścią nowego początku” – pisze Joanna Skrzypnik.

Shakespeare prowadzi nas przez życie króla Henryka V, abyśmy zrozumieli, jak Bóg wyzwala go z grzechów młodości  poprzez właściwe rozumienie teologii, otwarcie się na mądrość, oczyszczenie wojennym bojem, aż po pełnię Chrystusowego zwycięstwa – pisze Maria Patynowska.

Wielu „ekspertów” od islamu wmawia nam, że wyznawcy Mahometa są w większości dobrymi i pokojowo nastawionymi ludźmi i tylko garstka fanatyków i terrorystów wykoślawia ich obraz. Książka Daniela Gerbera „Pozostały mi tylko łzy i modlitwa”[i] jest w stanie każdego wyleczyć z idealizowania islamu. – pisze Artur Żak.

Polityka sukcesów, szumnie uprawiana w Europie, powoduje, że wykluczeni nijak nie pasują do tego lepszego, żeby nie powiedzieć, do „normalnego” i akceptowalnego świata. Jak ich zdefiniować? Czy jeszcze jako ludzi, czy już raczej jako pozycję budżetową i niepotrzebny balast? Wyciągają rękę, potrzebują wciąż jakiejś opieki, uwagi, pieniędzy. Niewiele wnoszą, a kosztują… – pisze Artur Żak

„Kiedy nie można dodać dni do swojego życia, trzeba dodać życia swoim dniom” – powiedział profesor Jean Bernard i te słowa definiują książkę Anne-Dauphine Julliand „Ślady małych stóp na piasku”[i]. Kiedy stykamy się z nadchodzącą śmiercią kogoś bliskiego możemy udawać, że nas to nie dotyczy, że to pomyłka, że… Możemy próbować oszukiwać samego siebie w imię wyższych celów, spokoju ducha… Możemy uciec w rozpacz i bezsilność.  Możemy spróbować przeżyć wspólnie ostatnie miesiące, aby jak najwięcej „dodać im życia”. Za każdym razem jest to nasz wybór, który definiuje nasze „ja” wobec śmierci, a zarazem nasze „ja” wobec życia, które możemy wnieść w te ostatnie dni, miesiące… – pisze Artur Żak