Książka ks. Andrzeja Nackowskiego „Jak żyć na co dzień darami Ducha Świętego” zamiast wstępu zawiera „instrukcję obsługi”, w której dowiadujemy się w pierwszej kolejności, czym nie jest. Tak więc,  „nie jest kolejną mądrą opowieścią czy podręcznikiem. Nie znajdziesz tu ani cudownych historii, ani skomplikowanych traktatów teologicznych”. Co w takim wypadku zawiera? Autor pisze: „Jest to raczej zeszyt ćwiczeń, za pomocą którego chcę Ci pomóc zanurzyć się w tajemnicy Boga i jego darów – łask, których On pragnie ci udzielić przez Ducha Świętego.” – pisze Maria Patynowska.

„Gdyby nie było w nas żadnych przeszkód pochodzących od fałszywego ja, stalibyśmy się duchowymi przekaźnikami, przez które Boża obecność jako bezgraniczna miłość i współczucie mogłaby docierać do innych ludzi, poszerzając kręgi swojego oddziaływania.” – pisze o. Thomas Keating OCSO. Droga do zjednoczenia z Bogiem prowadzi przez ciemną dolinę naszych kłamstw i półprawd, na fundamencie których wznosiliśmy nasze życie. Książka „Zaproszenie do miłości. Droga chrześcijańskiej kontemplacji” zachęca do podjęcia wędrówki, a zarazem niczym kompas, pozwala odnaleźć właściwy kierunek – pisze Artur Żak.

Jak opisać książkę, którą napisał święty? Doprawdy nie wiem, to on powinien, gdyby jeszcze żył, mieć uwagi na temat mnie grzesznika, a nie ja o nim… Thomas Philippe OP to dominikanin, filozof i teolog, wykładowca m.in. rzymskiego Angelicum. Połączył swój los z ludźmi najbardziej potrzebującymi pomocy, z niepełnosprawnymi umysłowo, którym poświęcił większość swojego życia. Był ojcem duchowym takich znakomitości powojennej Francji jak Jean Vanier, czy Henri Nouwen (obaj napisali wstępy do tej książki). W pewien sposób był ojcem duchowym dla całego pokolenia. Wspólnoty opiekujące się niepełnosprawnymi umysłowo, dla których był duchowym przewodnikiem (Eau vive, Arka) były zaczynem wiary i przykładem świętości, prawdziwym zdrojem wody żywej dla wielu dusz. O książce Thomasa Philipa „Życie kontemplacyjne” – pisze Konrad Tomasz.

Życie jest wędrówką. Czasami mozolną, wypełnioną bólem i łzami. Innym razem na naszej drodze gości szczęście i uśmiech. Zaczynamy jako małe dzieci pląsające beztrosko pod czujnym okiem rodziców. Z czasem dorastamy, szukamy swojej własnej drogi, aby na samym końcu powrócić do Ojca. Na ścieżkach życia Bóg umieszcza kierunkowskazy. Nie zawsze potrafimy je dostrzec. Zdecydowanie częściej ignorujemy je. Na naszej drodze kochająca ręka Boga umieszcza również miejsca, gdzie powinniśmy zatrzymać się. Książka ojca Piotra Romana Gryźca OFMConv  „Duchowe podróże z Ewangelistami” jest zaproszeniem do tych właśnie miejsc, gdzie należy usiąść i zasłuchać się w Boga, bo jeśli tracimy perspektywę Boga, to tracimy również perspektywę życia – pisze Artur Żak.

Pierwszy raz otworzyłem książkę Andre Daigneault „Pory roku serca. O duchowej wędrówce do wiecznego Źródła” w zatłoczonym wagonie pociągu osobowego. Wracałem do domu z Warszawy. Wszystkie miejsca siedzące były zajęte. Wokół mnie stały dziesiątki zmęczonych osób. W ścisku z trudem wyjąłem książkę i przeczytałem pierwsze zdania: „Każda jesień przypomina mi o mojej skończoności. Przypomina o kruchości życia i o mojej doli stworzenia. Całe piękno słońca, które wybucha na złotych liściach, zastąpi wkrótce zimny wiatr.” W tym momencie o szyby wagonu uderzyły pierwsze krople deszczu, ale ja już byłem zatopiony w książce – pisze Artur Żak.

Święty Hieronim powiedział: „Nieznajomość Pisma Świętego jest nieznajomością Chrystusa”. Dla nas, współczesnych katolików słowa te mają bardzo mocny wydźwięk i prowokują do zastanowienia: Jaki jest mój kontakt z Biblią? Jest dla mnie wyjątkowa czy może posiadam ją, bo tak po prostu wypada? Sięgam do niej z potrzeby serca, czy tylko wtedy, kiedy ścieram kurze? O książce Sonja Corbitt, dk. Harold Burke-Sivers „Boży płomień” pisze Joanna Skrzypnik.

Książkę Thomasa Mertona OCSO „Modlitwa kontemplacyjna” czytałem na przestrzeni ostatnich dwóch lat trzykrotnie. Wiem, że jeszcze do niej nie dorosłem. Podczas lektury wielokrotnie czułem się jak uczniak, któremu doświadczony nauczyciel cierpliwie pokazuje nowe horyzonty i głębię modlitwy, a on i tak w swojej tępocie nie nadąża.  Merton mówi jednoznacznie: nie można być chrześcijaninem nie będąc człowiekiem modlitwy. To właśnie dzięki modlitwie, dzięki wewnętrznemu wyciszeniu i dyscyplinie mamy możliwość „utrzymać swą ludzką i chrześcijańską tożsamość oraz duchową wolność”.  Zachowujemy swoją jedność – pisze Artur Żak.

Uważność, to umiejętność dostrzeżenia, że jeśli sam nie umyję kubka, to ktoś inny będzie musiał na to poświęcić swój czas i energię. Uważność, to poczucie, że nasze zaniechania nie pozostają bez wpływu na innych. Wręcz odwrotnie. Uderzają w nich całą swoją negatywną mocą. Często w najbliższe nam osoby. W świecie, w którym wszyscy są stworzeni do wyższych celów, coraz trudniej być uważnym, coraz trudniej dostrzec obecność Boga. – pisze Artur Żak

Każdy człowiek jest sam dla siebie zagadką. „Kim jestem naprawdę”?; „O co chodzi w moim istnieniu”? – któż z nas nie zadawał sobie podobnych pytań? Niestety w większości przypadków pozostają one bez odpowiedzi – pisze Joanna Skrzypnik.

Św. Maria Magdalena, jako postać historyczna otoczona jest licznymi kontrowersjami i niedomówieniami. Najważniejsza z nich dotyczy jej tożsamości. Analizując te fragmenty Ewangelii, w których o niej mowa, zauważamy, że żaden z nich jej tożsamości wprost nie wyjaśnia, a w związku z tym jej życie wciąż pozostaje kwestią otwartą na spekulacje. Kim więc tak naprawdę była znana wszystkim, a jednocześnie jakże tajemnicza kobieta z kart Ewangelii? O postaci św. Marii Magdaleny i książce Sean Davidson „Św. Maria Magdalena. Zwiastunka Miłości Eucharystycznej” – pisze Joanna Skrzypnik.