Debiutancka powieść Sylwi Kubik zaprasza czytelnika do pełnej uroku powiślańskiej wsi. Kunszt językowy autorki, nota bene z zawodu polonistki, oraz jej bardzo realistyczne opisy przyjaznej wiejskiej okolicy urzekły mnie już od pierwszych stronic, sprawiając, że pod niebem Brzozówki poczułam się jak u siebie w domu. Dookoła pachniało naturą i jeszcze czymś takim nieokreślonym i swojskim, czego mieszkańcy miasta już nie znają. „Ci, którzy tu mieszkają to prawdziwi szczęściarze” – pomyślałam i nie mogłam doczekać się chwili, kiedy ich poznam. Z prawdziwą przyjemnością odwracałam kolejne kartki. O książce Sylwii Kubik „Pod naszym niebem” – pisze Joanna Skrzypnik.

Błogosławiony ksiądz Pino Puglisi „kiedy zginął w dniu swych urodzin, uwieńczył swoje zwycięstwo uśmiechem, tym uśmiechem, który nie dawał spać w nocy zabójcy. Zabójca powiedział: ‘W tym uśmiechu było jakieś światło’” – mówi papież Franciszek. Bohater książki, ksiądz Puglisi jest współczesnym męczennikiem zamordowanym przez mafię. Warto przyjrzeć się jego osobie, tym bardziej, że W Polsce nie jest on postacią powszechnie znaną – pisze Maria Patynowska.

„Bóg ciągle wychodzi w kierunku poszukującego szczęścia człowieka. On jako pierwszy nawiązuje relację z osobą ludzką i pragnie jej wolnej odpowiedzi. Posługuje się wieloma różnymi kanałami komunikacji, które bardzo często dla ludzi są zagadkowe, niezrozumiałe, czy nawet dziwne, pomimo że Wszechmogący dostosowuje się do możliwości ludzkiego poznania. Z czego to wynika? Niestety, z coraz bardziej zatruwanego serca człowieka. Czym? Materializmem zamkniętym na relację z Bogiem.”

Książka „Depresja. Próba duchowa?” jest zaproszeniem do spojrzenia na depresję, nie tyle jako na chorobę, ale bardziej jako na bolesną drogę, czy też na próbę duchową, dzięki której możemy stanąć w prawdzie o sobie i Bogu. „Autentyczne chrześcijańskie życie duchowe nie może być pozbawione okresów kryzysowych.” Ważne jednak, abyśmy znaleźli na naszej drodze doświadczoną osobę, która pomoże nam zrozumieć, z czym się zmagamy i jak wzrastać w Bogu pomimo otaczających nas ciemności – pisze Artur Żak.

Zapewne każdy z nas poszukiwał lub dalej poszukuje odpowiedzi na pytanie dotyczące tego co dla mnie jest szczęściem i sensem życia. Jest ono niełatwe i pozostawia wiele możliwości wyboru i interpretacji. Jednakże jest ono kluczowe dla egzystencji każdego z nas, dlatego też najprawdopodobniej istotnym jest ciągłe odpowiadanie sobie na krótkie, wiecznie żywe od zarania dziejów pytanie „quo vadis?”. Temu też poświęcona jest książka Jennifer Fulwiler „Któż jak nie Bóg”.

Bardzo często jest tak, że ludzie których dziś czcimy jako wielkich świętych, za życia byli niezrozumiani. Działo się tak już od wczesnego chrześcijaństwa. Można zaryzykować tezę, że święci niejako wyprzedzali czasy, w których żyli. Swoim postępowaniem łamali pewne schematy i konwenanse. Doświadczali przez to często niezrozumienia także ze strony Kościoła. Wystarczy w tym miejscu przywołać choćby postać św. Siostry Faustyny.

„Wyjście ze strefy komfortu wiąże się z konkretnymi krokami, które trzeba podjąć, a które są opisane na kartach Pisma Świętego. Pierwszym krokiem jest samo ‘wezwanie rozsądku’, oraz ‘donośne przywołanie roztropności’ abyśmy się stali ludźmi bogobojnymi. Kiedy już podejmiemy decyzję, by nasze życie przeniknął Bóg i podejmiemy głęboką pokutę, wówczas na horyzoncie pojawi się kolejny priorytet. Szczęście człowieka polega na kontemplowaniu Boga”. Tak naszą drogę do Nieokiełznanego Boga opisuje współczesny niemiecki teolog katolicki Johannes Hartl. I dalej kontynuuje, że „kolejny krok osobistego exodusu to zwrócenie się ku Bogu w modlitwie. Proś o roztropność, wejdź w dialog z Bogiem.” O książce Johannesa Hartla „Bóg nieokiełznany. Jak opuścić strefę duchowego komfortu” – pisze Maria Patynowska.

„Krople balsamu i iskry miłości” są serią wydawniczą, która zebrała i posegregowała myśli księdza Dolindo Rotuolo. Do tej pory ukazały się następujące pozycje: „Jezus do serca kapłana”, „Jezus do serca siostry”, „Jezus do serca rodziny”. Wszystkie je łączy mały format i treść pisana prosto od serca. Wyboru tekstów dokonały „córki duchowe ks. Dolindo”, które są spadkobierczyniami jego dzieła i pozostają w kontakcie z Wydawnictwem Sióstr Loretanek – pisze Maria Patynowska.

Pauline Jaricot jest przykładem osoby, która pozostawiła po sobie wielkie dzieło, jednocześnie sama pozostając w cieniu. Dobrze, że Wydawnictwo Sióstr Loretanek wydając kolejne publikacje uzupełnia lukę wydawniczą, która nie pozwalała polskiemu czytelnikowi zapoznać się z duchowością założycielki Żywego Różańca. Pisma Pauline Jaricot niezmiernie mnie poruszyły i wprawiły w podziw dla głębi jej życia mistycznego oraz teologicznej wiedzy. Uważam, że czym prędzej powinna zostać zaliczona w poczet świętych Kościoła Katolickiego! – pisze Maria Patynowska.

„Gdyby nie było w nas żadnych przeszkód pochodzących od fałszywego ja, stalibyśmy się duchowymi przekaźnikami, przez które Boża obecność jako bezgraniczna miłość i współczucie mogłaby docierać do innych ludzi, poszerzając kręgi swojego oddziaływania.” – pisze o. Thomas Keating OCSO. Droga do zjednoczenia z Bogiem prowadzi przez ciemną dolinę naszych kłamstw i półprawd, na fundamencie których wznosiliśmy nasze życie. Książka „Zaproszenie do miłości. Droga chrześcijańskiej kontemplacji” zachęca do podjęcia wędrówki, a zarazem niczym kompas, pozwala odnaleźć właściwy kierunek – pisze Artur Żak.