Żyjemy w świecie, który coraz drapieżniej deprecjonuje wartości, na których do niedawna się opierał. Nawet przez wieki niepodważalna wartość macierzyństwa od jakiegoś czasu bywa przez niektóre środowiska silnie kontestowana. Zarówno Bóg jak i bliźni spychani są gdzieś na odległe krańce ludzkich hierarchii ważności a pokora, która kiedyś postrzegana była jako cnota, obecnie uważana jest jako oznaka słabości i niezaradności. Biorąc to wszystko pod uwagę, my ludzie współcześni jesteśmy świadkami pewnej sprzeczności: W ostatnich dziesięcioleciach odnotowuje się znaczny wzrost pobożności maryjnej, a przecież powszechnie wiadomo, że najwyższą godnością Maryi było właśnie macierzyństwo, a jedną z najważniejszych cech osobowych – pokora. O książce Gabriela Amorth „Maryja. Droga do uwolnienia” – pisze Joanna Skrzypnik.

Imię Miriam było bardzo popularne wśród starożytnych Żydów. Otrzymała je także przyszła Matka Jezusa, skromna dziewczyna z Nazaretu, której życie nie różniło się w znaczący sposób od życia innych młodych mieszkanek tego miasta. Nawet wtedy, kiedy znalazła łaskę u Boga i została postawiona na równi z największymi postaciami historii uniwersalnej (Noe) i historii narodu wybranego (Mojżesz), to nadal żyła cicho i skromnie jak na kobietę tamtych czasów przystało. Lecz tylko pozornie nic się nie zmieniło, bo stała się przecież Bogurodzicą – Matką samego Boga! I od tej pory historia świata też zmieniła swój bieg! O książce Ks. Mariusza Rosika „Miriam z Nazaretu. Pierwsza charyzmatyczka” – pisze Joanna Skrzypnik.

Ludzi coraz mniej interesuje prawda. Wolą mieć rację. Może właśnie dlatego są coraz bardziej zagubieni i samotni? Gdy ludzie przestają być gotowi  na przyjęcie i niesienie własnego krzyża, jak mogą zaświadczyć o prawdzie? To bolesne pytanie wielokrotnie pojawiało się we mnie, gdy czytałem autobiografię Tomáša Halíka .  Ale w książce jest jeszcze jedna nuta, która podskórnie rozbrzmiewa niemal z każdej strony. Jest nią przekonanie, że zbyt rzadko uświadamiamy sobie, jak Bóg pracuje w naszym życiu. O książce Tomáša Halíka  „Od „podziemnego Kościoła” do labiryntu wolności. Autobiografia” – pisze Artur Żak.

Czym jest spojrzenie Boga? Czy jest w nim potępienie czy miłość? Czy kulimy się ze strachu czując na sobie Jego wzrok, czy raczej podnosimy radośnie głowę w Jego błogosławieństwie? Obawiam się, że postawa strachu przeważa. Pamiętam lekcje religii w połowie lat osiemdziesiątych, kiedy ksiądz grożąc palcem powtarzał: „Bóg wszystko widzi i jeśli nie będziecie grzeczni, to będzie się na was gniewał!” Ojciec Andrzej Zając OFM w książce „Lubię, jak na mnie patrzysz” podejmuje próbę zrozumienia istoty Bożego spojrzenia i przypomina, że tak jak patrzę na człowieka, tak patrzę na Boga – pisze Artur Żak.

Zasadniczą część księgi Barucha zajmuje kwestia nawrócenia . W liturgii Wielkiej Soboty śpiewamy o „koniecznym grzechu Adama”, to właśnie w tekstach z czasów niewoli i pierwszego upadku Świątyni znajdujemy zapowiedź tej pięknej modlitwy. Na słowa proroka możemy patrzyć, jak na opis grzechów Izraela i surowej kary Wszechmocnego (bo tym niewątpliwie są).  Ale jeżeli się na tym zatrzymamy, to przegapimy wspaniałe słowa o nieustannym przymierzu (Ba 2, 34-35):

„Sprowadzę ich do ziemi, którą poprzysiągłem ich ojcom: Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi. Będą panować nad nią, rozmnożę ich, nie będą w małej liczbie. Zawrę z nimi przymierze wieczne, Ja będę Bogiem ich, a oni będą ludem moim. Nie usunę więcej ludu mego, Izraela, z ziemi, którą im dałem.”

„Jezus z Nazaretu” to chyba najważniejsza książka Josepha Ratzingera. On sam nazywa ją „owocem mojej długiej wewnętrznej drogi.” Wyznaje: „Chciałem podjąć się próby ukazania Jezusa Ewangelii, jako autentycznego Jezusa, jako „Jezusa historycznego” we właściwym znaczeniu tego określenia. Jestem przekonany i żywię nadzieję, że także Czytelnik będzie mógł zauważyć, iż postać ta jest bardziej logiczna i – również z historycznego punktu widzenia – o wiele bardziej zrozumiała niż rekonstrukcje, z którymi mieliśmy do czynienia w ostatnich dziesięcioleciach.”. O książce Josepha Ratzingera – Benedykta XVI „Jezus z Nazaretu, od wjazdu do Jerozolimy do Zmartwychwstania” – pisze Maria Patynowska.

Tak jak autor Księgi Barucha i jemu współcześni – stajemy wobec niedostępnego  Przybytku. Nieważne czy spalonego czy tylko zamkniętego. Tu nie chodzi o stan fizyczny, ale o fakt ustania publicznego kultu. Jak mamy sobie z tym radzić? Czy naprawdę jesteśmy skazani na postępującą „prywatyzację”, na „deliturgizację” Kościoła, wiary i życia duchowego? – pisze Juliusz Gałkowski.

Jak ustrzec się przed grzechem? Tradycja Kościoła przekazała nam wiele książek na temat walki z grzechem. W szczególności są to klasyczne pozycje literatury ascetycznej. Szkoda, że zostały nieco zapomniane, a ich styl jest dla współczesnego czytelnika dziś trudny. Laura i Claudio Gentili postanowili tradycyjne treści przetłumaczyć na aktualny język. O książce „Trucizny ludzkiego serca. Praktyczny przewodnik ku poznaniu i zwalczaniu grzechów głównych” – pisze Maria Patynowska.

„Bóg ciągle wychodzi w kierunku poszukującego szczęścia człowieka. On jako pierwszy nawiązuje relację z osobą ludzką i pragnie jej wolnej odpowiedzi. Posługuje się wieloma różnymi kanałami komunikacji, które bardzo często dla ludzi są zagadkowe, niezrozumiałe, czy nawet dziwne, pomimo że Wszechmogący dostosowuje się do możliwości ludzkiego poznania. Z czego to wynika? Niestety, z coraz bardziej zatruwanego serca człowieka. Czym? Materializmem zamkniętym na relację z Bogiem.”

Z badań porównawczych nad duchowością dwóch wielkich świętych: Maksymiliana Kolbego i Franciszka z Asyżu wynika, że: „styl zakonnika charakteryzuje się mieszanką trzeźwości i otwartości na to, co Bóg daje, a to przekłada się konkretnie na bezgraniczne zaufanie Jego dobroci. Święty Maksymilian praktykuje nadprzyrodzone ubóstwo zgodnie z całą tradycją franciszkańską”. O książce Raffaela di Muro „Maksymilian Kolbe. Triumf miłości” – pisze Maria Patynowska.