Powrócić do Jezusa to dla Rafaela Lucianiego przyjąć historyczne człowieczeństwo Jezusa jako wzór do bycia człowiekiem. W postaci Jezusa widzi nie tyle prawdy wiary, ale sposób życia, który otwiera na pełne człowieczeństwo. To właśnie w sposobie życia Jezusa współczesny człowiek może odnaleźć siebie i własną drogę, która jest w zgodzie z wolą Bożą. O książce wenezuelskiego teologa Rafaela Lucianiego „Powrócić do Jezusa z Nazaretu” pisze Artur Żak

„Jedno dzieciątko i zmienia bieg wszystkiego” (s.370). Z tym stwierdzeniem trudno dyskutować, gdyż każdy, kto zostaje rodzicem na własnej skórze doświadcza jego prawdziwości. Jedno pytanie nie daje mi spokoju, odkąd przeczytałam książkę Emilii Litwinko „Cuda są możliwe”: Czy my rodzice jesteśmy zdolni w pełni zaakceptować nasze dzieci takimi jakie są czy może akceptujemy jedynie nasze o nich wyobrażenia? Na pewno wszystko jest prostsze, kiedy dziecko jest perfekcyjne: piękne, zdrowe, inteligentne i jeszcze utalentowane i grzeczne na dokładkę. A co jeśli daleko mu do wymarzonego ideału? Czy w takiej sytuacji też stać nas na pełną akceptację? – pisze Joanna Skrzypnik.

Trudna pandemiczna rzeczywistość niespodziewanie pogrążyła ludzkość w strachu i panice. Niepokój o zdrowie swoje i najbliższych oraz lęk przed przyszłością nie omijają nikogo. Świat stanął w miejscu, poszczególne państwa pozamykały swoje granice, ludzie utracili pracę i środki do życia. Wielu choruje, wielu umiera. Jest o tyle trudniej, że przyszło nam mierzyć się z zupełnie nową jakością, z którą nie łączy nas żadne wcześniejsze doświadczenie. Stąd taka dezorientacja, stąd takie zagubienie. O książce „Wszystko zawierzam Panu. Ksiądz Dolindo na trudne czasy” – pisze Joanna Skrzypnik.

Czy można napisać coś nowego i odkrywczego na temat tego rodzeństwa? Przez wieki rozmaici pisarze interpretowali spotkania Jezusa z Marią, Martą i Łazarzem. Maria była wzorem kontemplacji, a Marta niedobrą siostrą. Łazarz wiadomo, umarł i został wskrzeszony przez Jezusa. Czy można odczytać na nowo tę historię, nie powtarzając starych komunałów? Wydaje się to bardzo trudne, jeśli nie niemożliwe. A jednak… O książce ks. Krzysztofa Wonsa „Przyjaciele Jezusa. Lectio divina z Marią, Martą i Łazarzem” – pisze Aneta Kania.

Wierni Kościoła Katolickiego w Polsce z niecierpliwością odliczali dni do 7 czerwca 2020 r. Niestety już w kwietniu okazało się oczekiwana radość nie nastąpi. Zamiast ogłoszenia kardynała Stefana Wyszyńskiego błogosławionym, owszem ogłoszono, ale pandemię koronawirusa. Ceremonia beatyfikacyjna została zawieszona w czasie. O książce Ewy Czaczkowskiej „Prymas Wyszyński. Wiara, nadzieja, miłość” – pisze Joanna Skrzypnik.

Książkę otwierają znamienne słowa biskupa Andrzeja Siemieniewskiego: „Kiedy skończysz czytać książkę „Serce Dawida” będziesz pewny: to książka o sercu każdego chrześcijanina, także o Twoim (…) Z łatwością rozpoznasz swoje własne słabości i grzechy w losach Dawida, pasterza i króla Izraela. Równocześnie odkryjesz, że do Ciebie skierowana jest Boża obietnica: „wystarczy ci mojej łaski””. O książce Macieja Wolskiego „Serce Dawida. O pasterzu, który dał się pokochać Bogu” – pisze Maria Patynowska.

Ludzi coraz mniej interesuje prawda. Wolą mieć rację. Może właśnie dlatego są coraz bardziej zagubieni i samotni? Gdy ludzie przestają być gotowi  na przyjęcie i niesienie własnego krzyża, jak mogą zaświadczyć o prawdzie? To bolesne pytanie wielokrotnie pojawiało się we mnie, gdy czytałem autobiografię Tomáša Halíka .  Ale w książce jest jeszcze jedna nuta, która podskórnie rozbrzmiewa niemal z każdej strony. Jest nią przekonanie, że zbyt rzadko uświadamiamy sobie, jak Bóg pracuje w naszym życiu. O książce Tomáša Halíka  „Od „podziemnego Kościoła” do labiryntu wolności. Autobiografia” – pisze Artur Żak.

Czym jest spojrzenie Boga? Czy jest w nim potępienie czy miłość? Czy kulimy się ze strachu czując na sobie Jego wzrok, czy raczej podnosimy radośnie głowę w Jego błogosławieństwie? Obawiam się, że postawa strachu przeważa. Pamiętam lekcje religii w połowie lat osiemdziesiątych, kiedy ksiądz grożąc palcem powtarzał: „Bóg wszystko widzi i jeśli nie będziecie grzeczni, to będzie się na was gniewał!” Ojciec Andrzej Zając OFM w książce „Lubię, jak na mnie patrzysz” podejmuje próbę zrozumienia istoty Bożego spojrzenia i przypomina, że tak jak patrzę na człowieka, tak patrzę na Boga – pisze Artur Żak.

Zgodnie z ideałem epoki marzenie młodego Franciszka Bernardone podobne było do marzeń większości chłopców w jego wieku. A kiedy już się spełniło i z dumą przywdział rycerską zbroję, rychło okazało się, że wojaczka nie jest dla niego. „Przyszła świadomość tego, że wojna i przemoc kpią z Ewangelii Jezusa i że uczestnicząc w bitwie, niczego nie sposób udowodnić” (s. 243). Zrozumiał, że naginanie woli Bożej do swojego marzenia o wielkości  do niczego dobrego doprowadzić nie może. O książce Murray Bodo OFM, „Franciszek z Asyżu. Podróż i Marzenie” – pisze Joanna Skrzypnik.

Debiutancka powieść Sylwi Kubik zaprasza czytelnika do pełnej uroku powiślańskiej wsi. Kunszt językowy autorki, nota bene z zawodu polonistki, oraz jej bardzo realistyczne opisy przyjaznej wiejskiej okolicy urzekły mnie już od pierwszych stronic, sprawiając, że pod niebem Brzozówki poczułam się jak u siebie w domu. Dookoła pachniało naturą i jeszcze czymś takim nieokreślonym i swojskim, czego mieszkańcy miasta już nie znają. „Ci, którzy tu mieszkają to prawdziwi szczęściarze” – pomyślałam i nie mogłam doczekać się chwili, kiedy ich poznam. Z prawdziwą przyjemnością odwracałam kolejne kartki. O książce Sylwii Kubik „Pod naszym niebem” – pisze Joanna Skrzypnik.