Dlaczego tytuł „Picie w zachwycie”? Przeczytałem całą książkę szukając tytułowego „zachwytu”, ale zamiast niego zobaczyłem jedynie upodlenie i ból. Z bezradnością autor wyznaje: „Ten, kogo alkohol złamał raz, nie potrafi już kontrolować picia.” A jednak nie ma takiej beznadziei, z której Bóg nie może wyciągnąć człowieka. Nie ma takiej porażki, której Bóg nie może przemienić w zwycięstwo. O książce Pawła Cywnary „Picie w zachwycie” – pisze Artur Żak

Podczas świątecznej przerwy przyszła wreszcie pora, aby „Nadszedł poranek” i mam tu na myśli książkę Ibrahima Alsabagha. Opisuje w niej trud odbudowy syryjskiego miasta Aleppo, zniszczonego w przeszło 70% w czasie działań wojennych. Przyznaję się bez bicia, że ta lektura dosyć długo zalegała na mojej półce… Zrażał mnie sam temat, a poza tym reportaże nie należą do moich ulubionych gatunków literackich. Dlatego też zająłem się innymi książkami, ale w końcu przełamałem się i stawiłem czoła temu wyzwaniu! Przyznaję, że jestem zaskoczony, ponieważ historia „Nadchodzącego poranka” dosłownie mnie wciągnęła. Nie bez znaczenia pozostaje tutaj język, którym posługuje się autor (a może to kwestia tłumaczenia?) – zwięzły i prosty. Ibrahim Alsabagh przekazuje nam wiele szczegółów, ale robi to w taki sposób, aby nie przytłoczyć czytelnika. O książce Ibrahima Alsbagh „Nadchodzi poranek. Aleppo, Syria. Naprawić dom, uleczyć serce” – pisze Przemysław Sobolewski. 

Ta książka miała być tylko reportażem, a stała się drogą do wiary dla autorki. Tak wielkie wrażenie zrobiła na niej odwaga i wiara mieszkańców Afryki!  Tytuł książki „Kalifat albo śmierć” to hasło, w imię którego morduje chrześcijan organizacja „Boko Haram”.  Słyszymy o niej czasem w telewizyjnych wiadomościach, ale dopiero ten reportaż uświadamia nam, z czym mamy do czynienia i zaczynamy rozumieć, jak wielkim darem Bożym jest, że mieszkamy w kraju, w którym można wyznawać wiarę w Jezusa i nie grozi za to śmierć. W Nigerii bycie chrześcijaninem to prawdziwe bohaterstwo, zupełnie jak za czasów pierwszych chrześcijan. O książce Marhjon van Dalen „Kalifat albo śmierć” – pisze Maria Patynowska.

Właśnie ukazał się drugi tom powieści Jadwigi Czechowicz „Kresy i bezkresy”. Książki na polskim rynku wyjątkowej, a nade wszystko odważnej. Akcja pierwszego tomu zaczyna się w 1870 roku, a tom drugi kończy w 1996 roku. Autorka pokazuje ponad stuletnią panoramę zmagań Polaków o zachowanie wierności Bogu i ojczyźnie, bo jak pisze: „We wszystkich sprawach, czy to małych, czy to dużych, zawsze na czele stawiamy Boga. Jedynie wtedy przetrwamy, jako Polacy.”. O książce Jadwigi Czechowicz „Kresy i bezkresy” – pisze Artur Żak.

Gorąco zachęcam do lektury beletryzowanej biografii błogosławionego Bartolo Longo – wyjątkowego człowieka, którego św. Jan Paweł II nazwał  „wzorem dla współczesnych świeckich katolików”. Niesamowita historia nawrócenia „kapłana szatana” może przywrócić nadzieję na nasze własne nawrócenie, nawet jeśli jesteśmy pewni, że w naszym przypadku jest to niemożliwe. O książce Marka Wosia „Bartolo Longo. Od kapłana szatana do Apostoła Różańca” – pisze Maria Patynowska.

„Zakładnicy Złego” to tytuł nadany kolejnemu wydaniu pewnej słynnej książki wywodzącej się że zlaicyzowanego świata Irlandii. Moim zdaniem tytuł bardzo trafny, ponieważ odnosi się do duchowych historii wyzwolenia spod wpływu demona, które to wyzwolenie w większości przypadków nie zakończyło się pełnym sukcesem, gdyż niemal zawsze zostaje jakiś „zakładnik”. To bardzo oryginalne podejście do literatury o egzorcyzmach, w której z reguły niemal zawsze w książkach katolickich mamy szczęśliwe zakończenie. Czy mamy być zaniepokojeni tą odmiennością? Czy aby na pewno jest to dobra lektura? Moim zdaniem bardzo dobra, bo prowadzi do bardzo katolickich wniosków. Choć może nie do końca było to przemyślaną intencją jej autorów…. O książce Davida M. Kiely i Christina Mckenna: „Zakładnicy  Złego. Prawdziwe historie irlandzkich opętań i egzorcyzmów” – pisze Maria Patynowska.

Coraz bardziej powracamy do tego, co niewidzialne. „Jest to owocem nie tyle powrotu do starych korzeni naszej cywilizacji, ile raczej rozczarowania z nowoczesności, z epoki, w której oczekiwano od rozumu rozwiązania wszystkich problemów.” – podkreśla Giacomo Panteghini. Trudno się nie zgodzić z tą diagnozą. Nowoczesność i naukowość kierują nas coraz bardziej w kierunku zniszczenia i zagłady. Człowiek staje się coraz wyraźniej zagubiony i zdezorientowany. I tutaj właśnie pojawia się miejsce dla aniołów. O książce Giacomo Panteghiniego OFMConv „Aniołowie i demony. Powrót tego co niewidzialne” – pisze Artur Żak.

Ojciec Łucjan Z. Królikowski OFMConv to franciszkanin, który pisał tę książkę w bardzo sędziwy wieku. Stanowi ona podsumowanie jego niezwykłego życia. Jak sam przyznaje we wstępie, tę książkę można czytać „na wyrywki” nie koniecznie od początku do końca. Przyznam się, że często czytam w ten sposób książki, ale po raz pierwszy spotykam się z tak pokornym autorem, który mi to sam zaleca. To przekora i dowcip z jego strony, bo oczywiście warto przeczytać całą pozycję od deski do deski. Chociaż ma ona mozaikową kompozycję wymieszanych wątków, to prowadzi czytelnika konsekwentnie wokół tajemnicy dobra i zła, wiary i niewiary, zbawienia i potępienia. Skoki między tematami i nieraz szokujące kontrasty są celowym zabiegiem doświadczonego kaznodziei i radiowca, który naprawdę nie pozwala zasnąć czytelnikowi. O książce  „Abba – Ojcze! Przemyślenia sybiraka i tułacza” – pisze Maria Patynowska.

W wieczór poprzedzający dzień Wszystkich Świętych błąkają się w listopadowym mroku makabryczne cienie: wampiry, diabły, czarownice… Pochylonej staruszce, która właśnie wraca z cmentarza, od męża, co odszedł zaledwie miesiąc temu, zaczyna łomotać udręczone serce… –   „Cukierek albo psikus!” – wołają… Ufff, na szczęście, to tylko nasze kochane dzieciaki. Halloween świętują! To nic, że za bardzo nie wiedzą o co chodzi. Skoro dorośli – mama, tata, pani nauczycielka – kazali im tak się bawić, to znaczy, że jest okey – dorośli przecież mają rację, są tacy mądrzy i duzi. O książce ks. Andrzeja Zwolińskiego „Halloween. Zabawa czy zagrożenie?” – pisze Joanna Skrzypnik.

Ludzi złaknionych nieustannego postępu zadziwia fakt, że rewolucjom towarzyszą masowe mordy, wojny, nędza i głód. Wydaje się, zresztą, że bynajmniej nie wszystkich to dziwi, dla niektórych owe tragedie nie są niczym strasznym, wręcz odwrotnie – są pożądanym narzędziem stosowanym w budowie nowego porządku. O książce „Rewolucja. Świat bez Boga” – pisze Juliusz Gałkowski.