Chciałbym zaprosić was dziś do domu Myrny Nazzour, który mieści się w małej dzielnicy Soufanieh, w Damaszku w Syrii. Nie da się opowiedzieć o niej w oderwaniu od miejsca jej zamieszkania. Ojciec Zygmunt Kwiatkowski SJ w książce „Cudowna normalność wiary” pisze: „Historia Myrny jest historią cudu, który się nieustannie rozwijał i dojrzewał do jego zrozumienia i przyjęcia przez Myrnę, jako misji otrzymanej od Boga. Jej historia jest pełna „cudowności”, to znaczy obecności Boga. Największym jednak cudem jest nieustający wzrost duchowy Myrny, który się w niej dokonywał w sposób organiczny, czyli etapami, dzięki łasce Bożej.”. O osobie Myrny Nazzour i książce o. Zygmunta Kwiatkowskiego SJ pisze Artur Żak.

Czasami denerwujemy się na chłopców i zarzucamy im nadmierną agresywność, aktywność czy nieprzewidywalność. Dlaczego Antek tak opornie uczy się dyscypliny?! – bezradnie rozkładamy ręce. Postrzegamy te cechy w kategorii wad i w dobrej wierze próbujemy zniwelować, ale czy na pewno postępujemy słusznie? „Wymaganie od chłopców, żeby byli grzeczni przez cały czas, jest działaniem na ich szkodę” (s. 179). Och, gdybyśmy wiedzieli, że umysł małego chłopca wydziela mniej serotoniny niż umysł dziewczynek! A przecież to właśnie ona działa jako kontroler impulsów i łagodzi agresywne zachowania. No tak, gdybyśmy wiedzieli… O książce Stephena Jamesa i Davida Thomasa „Dzikie stwory. Sztuka wychowywania chłopców” – pisze Joanna Skrzypnik.

Różaniec nie jest zwykłym odmawianiem „Ojcze nasz” i „Zdrowaś Mario” – jest, jak trafnie napisał św. Ludwik Maria Grignion de Montfort w książce „Przedziwny sekret Różańca Świętego”: „boskim streszczeniem tajemnic życia, męki, śmierci i chwały Jezusa i Maryi. O tej niezwykłej książce pisze Artur Żak.

„Dlaczego ja, Panie?”, „Dlaczego mnie to spotkało?”, „Co takiego zrobiłem, że zasługuję sobie na taki los?” – pytania, które zawsze wzbudzają dreszcz przerażenia, gdyż kryje się za nimi niemoc, beznadzieja i załamanie. Szlocha osoba, która je zadaje, płaczą wszyscy świadkowie dramatu i milkną…, bo cóż odpowiedzieć. Podobne pytania zadawała sobie autorka książki – Judy Landrieu Klein, po czym wzdychała w bezsilności: „Nie tak wyobrażałam sobie moje życie” (s. 77). Cóż więc takiego się wydarzyło, że odzyskała pokój i nadzieję? – pisze Joanna Skrzypnik.

Ogólnie wiadomo, że najczęściej okładka jest pierwszą wizytówką książki, a ta absolutnie nie przypadła mi do gustu: przesłodzona, kojarząca się raczej z lukrowatymi amerykańskimi romansidełkami lotów, delikatnie to ująwszy, nie najwyższych. Co za tym idzie, gdybym miała się nią sugerować, to najprawdopodobniej nigdy nie sięgnęłabym po lekturę tej książki. Na szczęście przez chwilę zatrzymałam wzrok na tytule i ten mocno mnie zaintrygował. „Oczy Pana” – co to może znaczyć? Jak on się ma do ckliwego zdjęcia na okładce? – pisze Joanna Skrzypnik.

Dla człowieka wierzącego modlitwa jest naturalną potrzebą serca. Jak naucza Katechizm Kościoła Katolickiego: „jest wzniesieniem duszy do Boga lub prośbą skierowaną do Niego o stosowne dobra” (KKK 2559). Chyba nikt nie ma wątpliwości, że to właśnie ona podtrzymuje i uskrzydla nasze duchowe życie. Oczywiście każdy modli się na swój sposób, słowami lub w milczeniu. Jednym z ważnych przejawów religijności jest modlenie się z książeczką w ręku. Zresztą, któż z nas, katolików jej nie ma bądź nie miał? – pisze Joanna Skrzypnik.

Warto czasem posłuchać autorytetu chrześcijańskiego, który spogląda na sprawy Chrystusowe z perspektywy Kościoła Prawosławnego. Metropolita Atanazy to postać znana i szanowana nie tylko na Cyprze. „W świecie prawosławnym metropolitę Atanazego nazywa się Nowym Złotoustym; tak jak jego wielki poprzednik, potrafi łączyć umiejętność mówienia na współczesne aktualne tematy z głębokim nawiązaniem do tradycji Cerkwi Prawosławnej.” Wielki poprzednik tego duchownego – św. Jan Złotousty, był jednym z autorytetów pierwszych chrześcijan, ceniony jest do dziś również w Kościele Rzymskokatolickim – pisze Maria Patynowska.

Trzydzieści lat to piękny wiek – czas młodej dorosłości i snucia planów na szczęśliwą przyszłość. Właśnie tyle lat ma Maia, spełniona mężatka i matka kilkuletniego chłopca. Ma wiele marzeń, oczekiwań i nadziei, bo przecież całe życie przed nią, całe życie przed nimi. A jednak los chce inaczej, złowieszcza diagnoza przewartościowuje istnienie tej szczęśliwej i zda się doskonałej rodziny. Rozpoczyna się pełna dramatycznych chwil walka o każdy następny dzień, ba, tak naprawdę ta walka toczy się o wszystko. Jej mąż Steven chroni swoją ukochaną jak może, tak bardzo nie chce, żeby cierpiała, tak bardzo nie chce, żeby odeszła: „Zbiera z poduszki pasma jej pięknych, długich włosów. Nie chce, by dowiedziała się, że właśnie zaczął się początek końca, nie w ten sposób” (s. 18). – pisze Joanna Skrzypnik.

Trzech mężczyzn i trzy zupełnie różne historie. Mówiąc ściślej, dwóch duchownych różnych wyznań i autor książki. Przypadkowe spotkania, które odmienią spojrzenie Mitcha Alboma na kwestie wiary i świat. Jest wielce prawdopodobne, że odmienią również czytelnika, a już na pewno skłonią do refleksji nad tym, co w życiu najistotniejsze, bo „w każdym z nas tli się święta iskra, która być może któregoś dnia ocali świat” (s. 245) – pisze Joanna Skrzypnik.

„Co powinien zrobić człowiek, kiedy jego życie okazuje się bezsensowne, kiedy wspomina tylko złe rzeczy, których się dopuścił?” – pyta bohater książki Johna Pridmore i Grega Watts „Ewangelia według gangstera”. Odpowiedź jest tylko jedna: „Nie możesz pozwolić, aby twoim życiem władała przeszłość. Musisz kroczyć naprzód i zmagać się z przeciwnościami. Pozostaw przeszłość Panu Bogu.”. O książce i niezwykłej postaci Johna Pridmore pisze Artur Żak.